พระอาจารย์วัน อุตตฺโม รุ่นแรก ฝาบาตรกระหลั่ยทอง

นะมะอะชะ อุรังอังคุ มุนะ อุอะยุยะ นะมะสัจเจ นะเมสัจจะ
นะมะวะพะ นะโมโหตุ ที่มาของคาถาหลังเหรียญรุ่นแรกของพระอาจารย์วัน อุตฺตโม !!!!! จริงๆแล้วคือคาถาอาจารย์ของท่าน พระอาจารย์วัง ฐิติสาโร เรื่องของเรื่องคือเมื่อ พ.ศ.๒๔๙๐ ใกล้จะเข้าพรรษา พระอาจารย์วัง ฐิติสาโร นั้นเริ่มมีอาการอาพาธที่ถ้ำชัยมงคล ท่านได้ป่วยเป็นโรคเบาหวาน ต่อมาท่านเกิดมีโรคแทรกซ้อนขึ้นอีกคือเป็นโรคท้องมาน มีน้ำขังอยู่ในช่องท้องจำนวนมาก ทำให้ท้องโต มีความอึออัด เดินไปมาลำบาก แต่สมัยนั้นการคมนาคมติดต่อกันยากลำบาก จึงไม่ได้ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล เพราะอยู่ห่างไกลตัวจังหวัดมาก ท่านจึงรักษาตัวกับหมอชาวบ้าน ซึ่งทางการเรียกว่าหมอเถื่อนนั่นเอง แต่อาการก็ไม่ดีขึ้น มีแต่ทรงตัว วันหนึ่งพระอาจารย์วังทรุดหนักถึงกับสิ้นสติไม่ไหวติง จนสามเณรคำพันธ์ ซึ่งนั่งเฝ้าไข้ท่านอยู่ข้างๆ คิดว่าท่านคงไม่รอดแน่แล้ว จึงได้จุดธูปเทียนไว้ที่หัวนอนท่าน พระอาจารย์วังสิ้นสติไปเกือบ ๒ วัน จึงฟื้น เมื่อท่านลืมตาขึ้นมา ก็บอกให้สามเณรคำพันธ์รีบหากระดาษ ดินสอ มาเร็วๆ เดี๋ยวจะลืม เมื่อสามเณรคำพันธ์ได้กระดาษกับดินสอมาแล้ว ท่านก็สั่งให้จดตามที่ท่านบอกว่า “อุ อะ ยุ ยะ นะมะสัจเจ นะเมสัจจะ วะภะนะโม โหตุ” ภายหลังท่านได้เล่าให้สามเณรที่อยู่กับท่านฟังว่าตอนที่ท่านสิ้นสติไปนั้น ได้มีผู้ชาย ๒ คน มารับท่านขึ้นไปบนสวรรค์ ได้ผ่านวิมารปราสาทสูงขึ้นไปเป็นชั้นๆ กลิ่นธูปเทียนหอมตลบอบอวนเต็มไปหมด ผู้ชายทั้ง ๒ คน พาท่านไปที่ปราสาทหลังหนึ่ง เมื่อไปถึงก็พาเข้าไปในห้องโถงอันโอ่อ่า ได้พบกับเทวดาองค์หนึ่ง นั่งอยู่บนแท่นสูง และเชิญให้ พระอาจารย์วังนั่งบนอาสนะที่จัดเตรียมไว้ พร้อมกับแนะนำตัวว่า “เราคือพระศรีอาริยเมตไตรย เราให้บริวารไปรับท่านมาเพื่อจะบอกคาถาให้บทหนึ่ง หวังให้ท่านนำไปช่วยมนุษย์ เพราะในกาลข้างหน้า มนุษย์จะได้รับความเดือดร้อยจากภัยต่างๆ ท่านมีคาถาอะไรใช้บ้าง” พระอาจารย์วังก็ได้ตอบท่านว่า “กระผมมีคาถาแก้วสารพัดนึกอยู่บทหนึ่งคือ นะ มะ อะ ชะ อุรัง อังคุ มุนะ” พระศรีอาริยเมตไตรยก็กล่าวกับท่านพระอาจารย์วังว่า “คาถาเดิมของท่านมันยังไม่เต็มบท ให้เอาคาถานี้เพิ่มเข้าไป ท่านจะใช้คาถาอะไรก็ตาม อย่าลืมเอาคาถานี้ต่อท้ายทุกครั้ง” เรื่องจึงเป็นประการฉะนี้!!